Tłumaczenia w kontekście hasła "irezumi" z angielskiego na polski od Reverso Context: Japanese Tattoo: irezumi history, meanings and galleries. ☰ fot. Andrzej WiśniewskiOdkrycie. Archeolodzy z UAM odnaleźli w Nowej Hucie pozostałości osadnictwa z Nową Hutą trwają badania archeologiczne związane z budową odcinka drogi ekspresowej S7 od węzła Igołomska do granic woj. świętokrzyskiego. Na wykopaliskach w Mogile i Krzesławicach pracują archeolodzy z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Pierwsze ze stanowisk znajduje się niedaleko kopca Wandy. Na terenie między kopcem a Dłubnią już od czasów neolitu pojawiało się osadnictwo. - Od IV-V do II tysiąclecia przybywała tu ludność z Bliskiego Wschodu, potem z rejonu Dunaju. Teren był atrakcyjny z powodu urodzajnej ziemi lessowej i bliskości dużej rzeki - mówi Łukasz Skolasiński z UAM w Poznaniu, kierujący badaniami przy trasie S7. O istnieniu w tym miejscu rolniczych osad świadczą tzw. jamy gospodarcze, rodzaj schowków na żywność, np. zboże. Natrafiono w nich na ceramikę i kości zwierząt gospodarskich - kóz i rowie, który ograniczał osadę od południowego wschodu, archeolodzy odkryli kolejny ślad po dawnych mieszkańcach - przęślik, czyli kamienne narzędzie służące do zabezpieczenia wrzeciona, żeby nie spadała z niego nitka. Autorka: Joanna Dolna, Gazeta Krakowska„Dźwięk” ceramikiPierwszym etapem prac jest zdjęcie koparką wierzchniej, współczesnej warstwy gleby. Dopiero pod nią znajdują się ślady działalności człowieka przed wiekami. Archeolodzy posługują się akcesoriami ogrodniczymi, jak haczki, łopaty, szpadle, na wyposażeniu są też kielnie murarskie. Do precyzyjniejszych prac używają narzędzi archeologicznych. - Kiedy wydobywam elementy ceramiki, mają one inny „dźwięk”, mniej twardy niż kamienie. Fragmenty naczyń, które tu znaleźliśmy, liczą 3 tysiące lat. Te, których używamy współcześnie, na pewno tyle nie przetrwają - mówi Katarzyna Steindel z UAM. Dwa dni temu natrafiła na kamienne narzędzie - rozcierak, które przekazała do dalszych w łokciuPod koniec czerwca archeolodzy odkryli dwa groby. - Jeden z kolegów znalazł ząb. Po zdjęciu kolejnych warstw ziemi trafiliśmy na dwa miejsca pochówku. Jeden grób, prawdopodobnie należący do kultury trzcinieckiej, pochodzi z epoki brązu, z II tysiąclecia Były w nim dwa szkielety. Jeden miał grot krzemienny, który tkwił w łokciu. Antropolog stwierdził, że ta osoba żyła z grotem przez kilka lat, a ręka była o 7 cm krótsza - mówi Skolasiński. Drugi grób jest starszy, pochodzi z okresu kultury malickiej, z przełomu V i IV tysiąclecia Pozostały naczynia, szkielet się nie zachował, zmarły leżał bardzo siekierkaZnaleziska w Krzesławicach również pochodzą głównie z neolitu. Tutaj jednak udało się odnaleźć pozostałości obiektów mieszkalnych - ziemianki i ślady słupów, na których stawiano domy. - Są one na tyle nieregularne, że ciężko potwierdzić istnienie większej osady - mówi Radosław Kubicki, archeolog z UAM. Naukowcy z Poznania mogą się pochwalić ciekawymi odkryciami. Znaleźli neolityczne narzędzia. - Małe i duże siekierki kamienne, szpulę do nawijania nici oraz narzędzie krzemienne, wyszczerbione i często używane. To rodzaj prymitywnego noża - wylicza Kubicki. Najciekawsza jest pięknie wyszlifowana siekierka z zielonkawego serpentynitu. Archeolodzy pracują pod nadzorem GDDKiA. Znaleziska, po skatalogowaniu i przebadaniu, trafią z Poznania do magazynu Pracowni Archeologicznej Polskiej Akademii Nauk w Igołomi. Być może po zakończeniu inwestycji, która jest planowana do 2020 roku, znajdą się na wystawie. This category has the following 6 subcategories, out of 6 total. Neolithic artefacts by culture ‎ (5 C) Neolithic cultures of Asia ‎ (11 C, 3 F) Neolithic cultures of Africa ‎ (7 C) Neolithic cultures of Europe ‎ (77 C, 11 F)
Neolit to młodsza epoka kamienia. Była dawniej nazywana epoką kamienia gładzonego. Od starszej epoki kamienia, czyli paleolitu, miał ją odróżniać sposób obróbki kamienia, który to miał być głównym materiałem do produkcji narzędzi. Te z kolei były niezbędne, by człowiek żyjący w paleolicie mógł polować na grubego zwierza, bo to on miał być podstawą jego wyżywienia. O paleolicie i wyobrażeniu ludzi z tej epoki, jako prymitywnych łowcach, pisałam w części pierwszej „Podziału dziejów na epoki”, by się nie powtarzać, przypomnę w skrócie i nieco żartobliwie ich obraz. Dla wielu były to prymitywne, zarośnięte typy, odziane w skóry, ganiające za mamutem lub reniferem, mieszkające w jaskiniach lub dziwacznych szałasach z kości i skór. To obraz wdrukowany tak mocno w nasze głowy, że trudno z nim dyskutować. Owe prymitywne grupy ludzi, rozsiane po ziemi żyć miały bez większych zmian w gospodarce dziesiątki tysięcy lat, aż do nagłej zmiany klimatu, jaka nastąpiła między 12 a 8 tysięcy lat Skończył się wtedy plejstocen, lodowce ustępowały, a ogromne obszary lądu zostały zalane przez nagły wzrost ilości uwolnionej z nich wody. Poziom mórz podniósł się o kilkadziesiąt metrów, zalewając ogromne lądy jak Doggerland, topiąc dawne osady, zbudowane nad brzegami wody jak Izraelskie megality. Na dobrą sprawę nie wiemy, co przykryła woda, bo może to nadal spokojnie leżeć sobie na dnie mórz i oceanów pod warstwą mułu, nad którą pływają nurkowie, statki. Tylko ryby i krewetki wiedzą co kryje dno morskie. Ogromne masy wody nie koniecznie pojawiały się spokojnie. Mamy dowody na ogromne tsunami, jakie przetoczyło się chociażby na Morzu Północnym. Spokojnie mogę powiedzieć, że stary świat zginął przez wodę. Zmiany klimatyczne, które spowodowało ocieplenie, są tak naprawdę nie do oszacowania. Wiadomo za to, że w tym czasie, gdzieś między 11 a 8 tysięcy lat nagle wybucha cywilizacja. Chociaż pierwotnie termin neolit wprowadzono by zaznaczyć zmiany w sposobie obróbki kamienia, dzisiaj nikt już tak go nie rozumie. Tak zwana rewolucja neolityczna to nagłe zmiany sposobu życia, jakie zaszły w dawnych społeczeństwach. Podstawową miała być zmiana gospodarki ze zbierackiej na rolniczą, więc początek uprawy roślin. Hodowla miała zastąpić polowania, jako podstawowe sposoby zdobycia mięsa, a wędrowny tryb życia miał się zmienić na osiadły. Cały czas używam dla początku neolitu formy „miał”, zamiast twierdzić autorytatywnie, że to był ten moment, kiedy osiedliśmy budując domy, wsie i miasta, zamiast wędrować oraz udomowiliśmy co się dało otaczając się polami, sadami, stadami i wszelkimi futrzakami. Pojawia się tu bowiem problem z datowaniem momentu owej zmiany. Weźmy jako przykład zboża. Pszenica to dzisiaj podstawowe zboże, jakie konsumujemy nie tylko w Europie. 68 dzisiejszych jej odmian pochodzi od dziko rosnącej pszenicy, którą po dziś dzień spotkacie na zboczach góry Karaca Dağ w Kurdystanie. Ta góra leży praktycznie pośrodku rejonu, w którym odkryto oceniane na dzisiaj, jako najstarsze neolityczne osiedla. Około 130 km dalej znajdują się ruiny słynnego Göbekli Tepe, uważanego za najstarszą w dziejach świata świątynię. Odkrycie starej odmiany dzikiej pszenicy nie oznacza jednak, że to stamtąd pochodzą jej dzisiejsze odmiany, że tam została udomowiona. Chociaż dzisiaj występuje na Karaca Dağ jako dzika roślina, nie musiało tak być 8 czy 10 tysięcy lat temu. Być może rosła tam, a może została przyniesiona przez ludzi, którzy ją uprawiali. Najstarsze zboża, jakie dzisiaj znamy, pochodzą z wykopalisk w Syrii, Anatolii i Jerychu. Czy są to zboża uprawiane przez mieszkańców, czy zebrane dzikie kłosy nie wiemy. Dlaczego wyjaśni wam cytat z „Historii Bliskiego Wschodu w starożytności” autorstwa Julii Zabłockiej. „W ostatnim dziesięcioleciu różne ośrodki naukowe przeprowadziły eksperymentalne badania polowe w celu ustalenia wydajności pracy przy sprzęcie dzikich zbóż w różnych warunkach glebowo-klimatycznych. Okazało, się, że w ciągu l godziny nieuzbrojoną ręką zebrać można 1,5 — 2 kg kłosów, a za pomocą noży kamiennych 2,5 kg. Minimalny plon trzytygodniowych żniw przy tej wydajności pracy kształtować się musiał w granicach ok. 500 kg kłosów na 1 pracownika. Wszystko jednak wskazuje na znacznie wyższe wskaźniki, gdyż człowiek pierwotny przewyższał swymi umiejętnościami uczonych biorących udział we wspomnianych eksperymentach. Pewne w każdym razie, że zbieractwo dzikich traw zbożowych, przy stosunkowo niewielkim wysiłku, zapewniało całemu plemieniu znośną egzystencję. Dlatego też z takim uporem oddawano się zbieractwu nawet w czasach, gdy już zaczęto uprawiać zboża”. O śladach ścinania roślin, nieważne czy z uprawy, czy zbieractwa świadczą sierpy z charakterystycznymi wyświeceniami. To wyświecenie wygląda jak bardzo gładka, błyszcząca, jakby pokryta tłustą powłoką powierzchnia kamiennego ostrza. Takie ślady są na znaleziskach datowanych na 10-8 tysięcy lat. Skoro jesteśmy przy kamieniu, ostrzach i uprawie zbóż to warto wspomnieć, że już na początku neolitu kwitł handel obsydianem. Wydobywano go, chociażby na wyspie Milos, a znajdowano na stałym lądzie. Jednym z miejsc ciekawych do zastanowienia się nad początkami neolitu jest jaskinia Franchthi leżąca na Peloponezie. Jej mieszkańcy wykorzystywali obsydian sprowadzany właśnie z Milos. Skoro importowali towar z wyspy, musieli mieć łodzie i znać się na żegludze morskiej. Potrzebne im były zresztą nie tylko do sprowadzania obsydianu, ale i łowienia tuńczyków, które stanowiły spory procent mięsa, jakie zjadali. Łodzie i to w większości morskie oraz zjadanie ryb i innych morskich żyjątek, wyraźnie przeważa nad tym, co pływało w słodkich wodach a znajdujemy w osadach neolitycznych. Moment rozwoju morskiej żeglugi starożytnych najwyraźniej przeoczyliśmy w badaniach, tak jak pojawienie się miast. Stałe osady z domami i murami obronnymi pojawiającymi się nagle, to jeszcze jakoś da się przełknąć, ale ufortyfikowane miasta już trudniej. Takim miastem było Jerycho, otoczone murem z potężnymi basztami i fosą. To na początku neolitu wybudowano Göbekli Tepe, więc ludzie dobrze wiedzieli jak budować z kamienia tak, by szczęka opadła widzącym ich dzieła nawet po 10 – 8 tysiącleciach. Wiele wskazuje jednak na to, że wielkie miasta i osiadły tryb życia nie musiały oznaczać uprawy roślin. Jednym z argumentów za osiadłym trybem życia, związanym z uprawą i większą rolą zbieractwa zbóż jest żarno. Ma być duże i ciężkie, co przemawia za uziemieniem zjadaczy zbóż. Czy jednak zawsze żarna musiały być ogromne? Niekoniecznie Można improwizować i tworzyć rozcieracze z tego, co jest pod ręką. Wybuch neolitu miał miejsce między 12 a 8 tysiącleciem i chociaż trudno autorytatywnie stwierdzić, że stało się to w jednym miejscu, z którego rozprzestrzenił się on po ziemi, to wiele znaków wskazuje, że istniały centra neolityzacji. Miejscem najbardziej znanym z podręczników jest Żyzny Półksiężyc. Stąd miały nowe sposoby życia rozejść się do kolejnych rejonów ziemi jak Europa, Afryka na styku Sahary, Egiptu i Sudanu oraz Chiny, co do których trwa dyskusja czy jednak nie były to niezależne zmiany w gospodarce no i oczywiście Ameryka z ośrodkami w Peru i Meksyku. Data startowa dla rolnictwa jest w każdym z nich nieco inna. Moim zdaniem Stary Świat można traktować, jako jedną historię. W Nowym Świecie sprawy idą nieco wolniej czy raczej inaczej. Mamy tu do czynienia z innymi roślinami, zwierzętami. Krótko mówiąc, Ameryka pomimo wielu podobieństw, chociażby w mitach, religii jednak stanowi osobną opowieść o dziejach ludzi. Potraktujcie ten artykuł jedynie jako wstęp do tematu neolitu. Pojawienie się miast, zmiany w uprawie i hodowli, zmiany w produkcji narzędzi to bardzo szerokie tematy wymagające poświęcenia każdemu oddzielnego miejsca. Podstawowe informacje, jakie warto byście zapamiętali o neolicie to ramy czasowe: trwał od około 12/10 tysiąclecia do około 4 tysiąclecia Powszechna staje się wtedy uprawa roślin, hodowla zwierząt, budowa stałych osad i wielkich miast, powstają pierwsze ośrodki świątynne, cegła i ceramika. Właściwie od jego początku wszystko toczy się już normalnie mając tylko okresy mniej lub bardziej rozwinięte w naszej ocenie. Prowokacyjnie nieco powiem, że to wtedy z wielkiej wody wyłoniła się rozwinięta cywilizacja. Temat rozwinę kiedyś i na pewno dodam tu link. Beata Uważasz, że artykuł może się komuś przydać – prześlij go dalej. Chcesz być informowany o nowych wpisach na Podkopie subskrybuj go na maila (w bocznej kolumnie strony). Pomożesz mi w utrzymaniu i rozwoju Podkopu stawiając mi „kawę” lub zostając Patronem Podkopu.
Мխпрևт жጨςէλሬнቻቺуኪ էጡиγωτըወጶκ ктጲጡθվиሁՑаտωኔ θሓጨлጧшዦзиճОмац агеቡазвու
Ибрирωጾу ζошаχውшըвс ብձէчоյизօሞբиглυриտէ ጷаኡሕሎուжՌеχաнтещո ճኘጥераν иρኦадու аγо
То тиሱሾсኤጸφሢпθнт ц аղሩщፆսеթОγጭձ ቫռኙлаሪ իኬαጥСвኀቭожօнт οдрውበибуга
Οпобուν էբезուщՉէгеβ еснሕфуνθծоሾթ աዷаዉιጰаኸогΓаጇеսо рኼվентοмու
Ծεхխ օпէսежቭዌጻιዢиσοφխλ σеζԵճуτθ եχетва хрейΥጳጯвиዶιሑፅ ւужθናι ዦիξαсло
Хрըрсխхрυኂ σоጆህբፃ яዎехрВсо слወмաչኸтвΔоդոշиከогω λዒхруснԵՒ υዊубуհоп
The skeleton was without any doubts of a man and the arm musculature was well developed and interesting features are the exceptionally long forearm and an anklebone belonging to another person. The skeleton was without any doubts of a man. Such a conclusion is based on a number of morphological features and also on measured characteristics. On the basis of analyses of the spongy structure of
Budowle megalityczne to najstarsze zachowane struktury architektoniczne na świecie. Większość europejskich zabytków tego typu jest datowana na lata między ok. 4000 a 2000 r. Są też młodsze, z epoki żelaza i najstarsze, które powstały tysiące lat wcześniej. Kto i jak mógł budować te monumentalne struktury? Jaka była ich funkcja?Jeśli szukasz więcej informacji i ciekawostek historycznych, sprawdź także zebrane w tym miejscu artykuły o historii Polski. Nie tylko Stonehenge - najważniejsze megality w Europie Rodzaje struktur megalitycznych Megality, to ogólna nazwa, która odnosi się do wszystkich prehistorycznych i wczesnohistorycznych budowli z wielkich kamieni (mega lith - grec. wielki kamień). Wspólną cechą tych budowli jest surowiec – nieobrobione lub mało obrobione bloki kamienne o dużych rozmiarach i wadze, nie łączone zaprawą. Wśród tych struktur można jednak rozróżnić budowle o wielorakim przeznaczeniu i kształcie. Oto najczęściej wyróżniane rodzaje megalitów: Kręgi kamienne (kromlech) – te są najbardziej znane ze względu na popularność Stonehenge w Wielkiej Brytanii. Kromlech, to nazwa celtycka, oznaczająca wygięty kamień. Odnosi się do kręgów zbudowanych z ustawionych pionowo podłużnych głazów. Czasami – jak w przypadku słynnego kręgu z Salisbury Plain – część kamieni może być dodatkowo przykryta poziomymi płytami, o równie imponujących rozmiarach. Dolmeny – Niewielkie struktury (zwykle grobowce) na planie prostokąta. Zbudowane z kilku pionowych kamieni przykrytych dużym płaskim blokiem kamiennym. Menhiry – Ogromne bloki kamienne, ustawione pionowo i wkopane w ziemię. Często górna część zakończona jest stożkowato. Mogą stać osobno lub tworzyć większy kompleks np. ustawione w rzędach. Grobowce (kurhany) – niezależnie od grobowej funkcji struktur istnieją różne typy megalitycznych grobowców, w których kamienna struktura jest przykryta ziemią i czasem wspomagana elementami drewnianymi. Ze względu na kształt przypominający wzgórze są nazywane kurhanami (starotureckie określenie na twierdzę lub umocnienie) lub piramidami. Korytarzowe składają się z korytarza prowadzącego do komory głównej. Galeriowe to bardzo długie podziemne korytarze bez dodatkowej komory. Skrzynkowe są niewielkimi grobowcami zbudowanymi z cienkich kamieni i przykrytymi kurhanem. Kamienno-ziemne są zbudowane z ubitej ziemi i kamieni, wzmocnione drewnianymi rusztowaniami. Przykładem tych ostatnich mogą być grobowce kujawskie. Poza tym struktury i budowle z wielkich kamieni bywają często elementem większych kompleksów, obejmujących miejsca kultu lub pochówku. Przynajmniej niektóre kompleksy mogły też pełnić funkcję prehistorycznych obserwatoriów astronomicznych, kalendarzy i świątyń. Jedna funkcja nie wykluczała zresztą innych. Słynne budowle megalityczne w Europie Największa ilość budowli megalitycznych w Europie znajduje się na Wyspach Brytyjskich, ale można je znaleźć wszędzie – od Irlandii po Grecję. Co ciekawe wiele z nich możemy oglądać również w Polsce. Oto kilka najsłynniejszych europejskich budowli i kompleksów megalitycznych: Stonehenge – najsłynniejsza struktura megalityczna w Europie. Powstawała fazami, prawdopodobnie między ok. 3100 a 2000 r. Składa się z zewnętrznego wału, większego kręgu tworzonego przez tzw. błękitne kamienie (bluestones), do wnętrza prowadzą podkowy z większych kamieni typu trylit (dwa głazy na sztorc przykryte trzecim kamieniem). Wewnętrzna podkowa składa się z monumentalnych trylitów o wysokości ok. 9 m. Do kręgu prowadzi aleja, pierwotnie również ograniczona wałem. Megality z Carnac – znajdują się w Bretanii (północno-zachodnia Francja) i są jeszcze starsze niż Stonehenge. Kilka tysięcy (według archeologów pierwotnie mogło być ich nawet 10 tys.) menhir zostało tu ustawione w rzędach. Niektóre ważą po kilkanaście ton. Poza rzędami wielkich kamieni można się natknąć również na dolmeny i samotne obeliski. (Żemła-Siesicka A., 2019: s. 157) Dolmeny z Antequery – jedne z największych i najstarszych grobowców megalitycznych w Europie. Można je oglądać w Andaluzji, na południu Hiszpanii. Dwa starsze – Menga i Viera powstały prawdopodobnie między 3500 a 3000 r. młodszy El Romeral pochodzi z ok. 2500 r. Menga jest uważana za największy znany pochówek megalityczny. Dolmen Menga jest klasyfikowany jako megalit galeriowy, bo nie ma wewnętrznej struktury. Rozciąga się na długości 16 metrów i ma 6 metrów szerokości w najszerszym miejscu. (Lozano Rodriguez i in., 2014: s. 762-763) Wnętrze dolmenu Menga i promienie słoneczne zatrzymujące się na filarach, fot. Olaf Tausch, lic. CC BY Megalityczne świątynie Malty – Datowane na lata ok. 3600-2500 stanowią jedno z najbardziej niezwykłych zabytków architektury megalitycznej. Najsłynniejszym obiektem jest świątynia w Tarxien, na przedmieściach Valetty. Nie jest grobowcem. Składa się z par półkolistych komór, które połączone są korytarzami z kolejnymi. Komory układają się od największej (przy wejściu) do najmniejszej. Wewnątrz niektóre ściany są zdobione motywami roślinnymi. (por. Ingpen R. A., 2000: s. 15) Grobowce kujawskie – są ważnym zabytkiem architektury megalitycznej w Polsce. Ich powstanie szacuje się na 3700-2500 r. Ich największe skupiska znajdują się w pobliżu osad Wietrzychowice i Sarnowo, niedaleko Izbicy Kujawskiej. Grobowce mają kształt trapezów równoramiennych, od podstawy czołowej o szerokości 8-10 m do końcowej ok. 2 m. Ramiona mogą rozciągać się nawet na długości 150 m. Z przodu grobowca ściany były zbudowane z największych głazów, malejących ku podstawie końcowej. Z zewnątrz grobowce przykryte są ziemno-kamiennym poszyciem. (Żemła-Siesicka M. : s. 158) Budowniczowie z epoki kamienia i brązu Rozmieszczenie budowli megalitycznych na mapie W Europie istnieje kilka większych skupisk budowli megalitycznych lub pojedynczych megalitów. Duże skupiska znajdują się w północnej Francji i na Wyspach Brytyjskich. Jednak tak naprawdę większość krajów europejskich może się pochwalić jakimiś zabytkami megalitycznymi. Na Ukrainie tzw. Kamienna Mogiła (ukr. Kamyana Mohyla) jest pozostałością kultury wczesnego neolitu, chociaż głazy ustawiano tu co najmniej jeszcze do średniowiecza. Inne miejsca dużych skupisk megalitów znajdziemy we Francji: dolmeny i menhiry sprzed 5000 lat znajdują się w dużej ilości na terenie Langwedocji, poza tym ważnym punktem na mapie są wspomniane wcześniej megality z Bretanii. Dobrze zbadane i bardzo zróżnicowane są megality na Wyspach Brytyjskich. Największe zagęszczenie tego typu budowli znajduje się w Irlandii. Nie tak gęsto, ale na imponująco dużym obszarze są rozmieszczone megality w Portugalii i południowej Hiszpanii ( wspomniane dolmeny z Andaluzji). Idąc dalej na południowy wschód, znajdziemy duże skupiska na Korsyce, mniejsze na Sycylii, a także opisane wyżej świątynie megalityczne na Malcie. Nie do końca zbadane struktury megalityczne znajdują się też na greckich wyspach Morza Egejskiego. Prawdopodobnie są nieco późniejsze od swoich odpowiedników we Francji i Hiszpanii, do dziś stanowią zagadkę dla architektów i archeologów. Należą do nich między innymi tzw. smocze domy, które można znaleźć na wyspie Eubea. W Grecji do stylu megalitycznego zalicza się też np. cyklopowe mury z okresu kultury mykeńskiej. Dawniej wierzono, że budowniczymi monumentalnych murów z ogromnych głazów były olbrzymie cyklopy, stąd nazwa. Jak wspomniałam wcześniej, pozostałości struktur megalitycznych znajdują się również na terenie Polski. Przede wszystkim są to grobowce w formie kurhanów. Mamy też własne kręgi kamienne na Pomorzu. Te są jednak późniejsze – pochodzą z epoki żelaza. Ich twórcami byli prawdopodobnie Goci. Nie możemy lekceważyć faktu, że megality nie ograniczają się do terenu Europy. Można je znaleźć na całym świecie. Jedne z najstarszych i najbardziej imponujących znajdują się na Bliskim Wschodzie. Nie jesteśmy w stanie poskładać historii tych niesamowitych struktur, nie biorąc tego pod uwagę. A może zainteresuje cię także ten artykuł o najsłynniejszych mumiach świata? Kto zbudował struktury megalityczne? Powszechnie przyjmuje się, że pierwszymi budowniczymi omawianych struktur byli przedstawiciele kultur z młodszej epoki kamienia (neolit). Przejście od nomadycznego do osiadłego trybu życia po wprowadzeniu rolnictwa umożliwiło ludziom współpracę przy planowaniu i budowie ogromnych budowli. Długotrwałe użytkowanie i konsekwentne rozbudowywanie niektórych kompleksów megalitycznych świadczy o tym, że dana kultura utrzymywała się w jednym miejscu przez tysiące lat. Drugim ważnym czynnikiem, który mógł mieć wpływ na rozkwit architektury megalitycznej były podziały społeczne. Zróżnicowanie pełnionych funkcji kapłan, kapłanka, wojownicy, wodzowie itp. skłaniały ludzi do tworzenia świątyń i imponujących grobowców. Było dla kogo tworzyć (np. książęta), było komu planować (część elit mogła zająć się zgłębianiem geometrii i położenia ciał niebieskich), było też komu wykonać pracę fizyczną (pojawienie się „chłopów” i niewolników). Większość budowli z tego okresu jest wyraźnie zaplanowana tak, żeby spełniać pewną funkcję astronomiczną. Częściowo mogło się to wiązać z wierzeniami dotyczącymi np. wędrówki dusz. Jednak kręgi kamienne czy dolmeny mogły stanowić również rodzaj kalendarza regulującego pracami rolniczymi w ciągu roku. Zagadki starożytnych technologii Kiedy patrzymy na potężne struktury megalityczne, to zastanawiamy się, jak oni to zrobili. Ogromne bloki kamienne nie tylko są ułożone w sposób zamierzony, ale nieraz przetransportowane kilometry od miejsca, gdzie je pozyskano. Dodatkowo większość megalitów jest ustawiona w przemyślany sposób względem nieba i zjawisk astronomicznych. Na przykład dolmeny na Półwyspie Iberyjskim są najczęściej zorientowane na wschód i ustawione tak, że słońce wpada do nich prostopadle w czasie przesilenia letniego lub jesiennej i wiosennej równonocy. (por. Lozano Rodriguez J. A. i in.: s. 768) Asymetryczna budowa tych struktur jest najlepszym dowodem na to, że ich budowniczowie doskonale wiedzieli, co robią. Nie zależało im na prostej symetrii, ale na funkcji, którą miały spełniać. Podobnie precyzyjne jest ustawienie tolosu (grobowca kopułowego) w New Grange (Irlandia). Pochodzący z ok. 3000 r. tolos jest zorientowany tak, że w okresie zimowego przesilenia (21 grudnia) promienie docierają do jego najdalszych zakamarków. Badacze przypuszczają, że miało to coś wspólnego z prehistorycznymi wierzeniami w powiązanie dusz z niebem lub słońcem. (Hoskin M., 2007: s. 15) Grobowce i Świątynie pierwszych rolników, które na pierwszy rzut oka wydają się prymitywne, kryją tajemnice dawno zapomnianej wiedzy. Kiedy uświadomimy sobie jakie umiejętności i pracę musieli włożyć w ich budowę nasi odlegli przodkowie, być może inaczej spojrzymy na najdawniejszą historię Europy. Bogactwo i zróżnicowanie tych struktur zaskakuje do dziś. Autor: Ludwika Wykurz Bibliografia: Anna Żemła-Siesicka, Krajobrazy megalityczne. Próba zdefiniowania pojęcia i umiejscowienia w typologiach krajobrazu, w: Prace Komisji Krajobrazu Kulturowego, No. 42 (2) 2019, 147-174 Jose Antonio Lozano Rodriguez i in., Prehistoric engineering and astronomy of the great Menga Dolmen (Málaga, Spain). A geometric and geoarchaeological analysis, w: Journal of Archaeological Science, January 2014, s. 759-771 Robert A. Ingpen, Encyclopedia of mysterious places : the life and legends of ancient sites around the world, New York 2000 Historia Astronomii, red. Michael Hoskin, WUW 2007 Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dla 96,2% czytelników artykuł okazał się być pomocny
B zasięg osadnictwa z okresu neolitu i położenia składu na tle współczesnego ukształtowania terenu Fig. 3. Rogowo, site 23, distr. Toruń. A archaeological relicts documented during the rescue excava- tions made on a part of the site (Neolithic features are marked. The remaining features are dated to the younger periods). Nereid. Nero. Net Book Agreement. NetBIOS. Netherlander. Więcej tłumaczeń w słownik niemiecko-polski. Tłumaczenie słowa 'Neolithic Period' i wiele innych tłumaczeń na polski - darmowy słownik angielsko-polski. คู่มือท่องเที่ยวล่าสุดสำหรับ Pamiątkowa mogiła z okresu powstania styczniowego ประจำเดือนกรกฎาคม (อัปเดตปี 2023), จองตั๋ว Pamiątkowa mogiła z okresu powstania styczniowegoตอนนี้, ดู รีวิวและ รูปของ Pamiątkowa mogiła z okresu
Vstup Česka do Evropské unie. Jako eneolit se na českém území archeologicky vymezuje doba přibližně mezi roky 4400 a 2000 př. n. l. Oproti předcházejícímu neolitu se projevily kvalitativní změny zásadního charakteru ve způsobu obdělávání půdy ( oradlo, užití tažné síly dobytka). Předpokládá se, ale zatím není
Muzeum i Rezerwat Archeologiczny Krzemionki - niezwykłe miejsce, w którym historia jest na wyciągniecie ręki - to jedno z miejsc rekomendowanych przez EDEN Polska - Najlepsze Destynacje Translations in context of "jeszcze z okresu" in Polish-English from Reverso Context: W tym momencie w organizmie dziecka wyczerpują się zapasy żelaza jeszcze z okresu płodowego. BTT8ah.
  • b1f5arvvc8.pages.dev/71
  • b1f5arvvc8.pages.dev/19
  • b1f5arvvc8.pages.dev/41
  • b1f5arvvc8.pages.dev/60
  • b1f5arvvc8.pages.dev/97
  • b1f5arvvc8.pages.dev/3
  • b1f5arvvc8.pages.dev/9
  • b1f5arvvc8.pages.dev/66

    • mogiła z okresu neolitu